Hoxe, 15 de decembro de 2o1o, o arquitecto carioca Óscar Niemeyer celebra o seu aniversario número 1o3, e faino cunha sorprendente vitalidade que o mantén ao mando do seu estudio.
A súa obra parte en 1939, cinco anos despois de graduarse na Escola Nacional de Belas Artes de Río de Janeiro, e nada menos que encabezando o equipo de arquitectos que colaboraron con Le Corbusier no Novo Ministerio de Educación en Río de Janeiro e onde ten a oportunidade de traballar xunto a Lucio Costa e Carlos Leao entre outros.
As décadas dos 4o e 5o serían moi frutíferas para a arquitectura de Niemeyer. Aquí aparecerían importantes obras como o Cuartel Xeral da ONU (en colaboración con Le Corbusier), o parque Ibirapuera ou o MAM de Caracas. Con todo, o máis relevante xorde da man do presidente brasileiro Juscelino Kubitschek, quen decidiu levantar desde cero unha nova capital para Brasil.
Brasília está na memoria de todo arquitecto. O masterplan desenvolvido por Lucio Costa foi acompañado por edificios de Niemeyer, como a Catedral de Brasília, o Congreso Nacional ou o Palacio do Planalto. A estas alturas a arquitectura de Niemeyer deixa de ser puramente lecorbusiana e alcanza un caracter propio, máis escultórico e onde as curvas son un común denominador do mesmo xeito que o uso do formigón armado.
Nos anos 6o, tras a ditadura en Brasil, Niemeyer vese forzado a abandonar o seu país e comezar unha etapa de construción en diferentes lugares do mundo. É así como a súa obra traspasa as fronteiras latinoamericanas e transfórmase nun arquitecto recoñecido en todo o mundo.
En 1988 recibe o recoñecemento máis importante da Arquitectura: O premio Pritzker.
Na actualidade, non é necesario falar de quen é Óscar Niemeyer: os seus anos de oficio e a súa obra transformárono nunha das figuras máis importantes da arquitectura mundial. É así como a súa arquitectura ademais ten un estilo puramente propio que aínda que herdou moitos elementos da arquitectura racionalista europea, foi capaz de elaborar certos conceptos e elementos que lle deron un carácter máis latinoamericano e local.
A súa obra parte en 1939, cinco anos despois de graduarse na Escola Nacional de Belas Artes de Río de Janeiro, e nada menos que encabezando o equipo de arquitectos que colaboraron con Le Corbusier no Novo Ministerio de Educación en Río de Janeiro e onde ten a oportunidade de traballar xunto a Lucio Costa e Carlos Leao entre outros.
As décadas dos 4o e 5o serían moi frutíferas para a arquitectura de Niemeyer. Aquí aparecerían importantes obras como o Cuartel Xeral da ONU (en colaboración con Le Corbusier), o parque Ibirapuera ou o MAM de Caracas. Con todo, o máis relevante xorde da man do presidente brasileiro Juscelino Kubitschek, quen decidiu levantar desde cero unha nova capital para Brasil.
Brasília está na memoria de todo arquitecto. O masterplan desenvolvido por Lucio Costa foi acompañado por edificios de Niemeyer, como a Catedral de Brasília, o Congreso Nacional ou o Palacio do Planalto. A estas alturas a arquitectura de Niemeyer deixa de ser puramente lecorbusiana e alcanza un caracter propio, máis escultórico e onde as curvas son un común denominador do mesmo xeito que o uso do formigón armado.
Nos anos 6o, tras a ditadura en Brasil, Niemeyer vese forzado a abandonar o seu país e comezar unha etapa de construción en diferentes lugares do mundo. É así como a súa obra traspasa as fronteiras latinoamericanas e transfórmase nun arquitecto recoñecido en todo o mundo.
En 1988 recibe o recoñecemento máis importante da Arquitectura: O premio Pritzker.
Na actualidade, non é necesario falar de quen é Óscar Niemeyer: os seus anos de oficio e a súa obra transformárono nunha das figuras máis importantes da arquitectura mundial. É así como a súa arquitectura ademais ten un estilo puramente propio que aínda que herdou moitos elementos da arquitectura racionalista europea, foi capaz de elaborar certos conceptos e elementos que lle deron un carácter máis latinoamericano e local.
