Monfero como metamateria

En Santa María de Monfero, Patricia Sabín e Enrique Blanco identifican o existente como unha base en estado de ruína, resultado dun elevado estado de degradación. A súa opción é empregar toda esa presenza como materia conceptual, onde a herdanza arquitectónica é a base para a construción do novo hotel: non estamos a restaurar un mosteiro, estamos a construír un hotel coas pedras dun mosteiro. Este principio pode lembrarnos a Viollet-Le-Duc, pero os arquitectos non procuran a súa unidade de estilo, definindo un estilo dominante e suprimindo outros. Ao revés, empregan o existente como materia de traballo para recrear o conxunto, restablecendo nel un estado actual que emprega toda a preexistencia como tema.

A historia do edificio non é vista como unha secuencia continua senón como un testemuño reinterpretado de xeito non secuencial. A base histórica adquire unha importancia tradicionalmente outorgada ao lugar. Asimilándollo como unha ferramenta de traballo, os arquitectos remarcan, suavizan ou anulan a materia construída do mesmo xeito como axeitan o terreo ou determinan as relacións visuais ou volumétricas como envolvente.

Por outra banda, o proxecto recorda a Ruskin na recuperación do discurso en torno á nostalxia, á ruína, á beleza da pátina. Pretende a verdade do existente en contrapunto á intervención estética, asumindo engurras e defectos, refacéndollos segundo unha nova lóxica persoal, cuns principios destacados ao nivel funcional e construtivo. Os arquitectos recolocan todos estes elementos físicos, poéticos ou filosóficos de novo na contemporaneidade, adaptados a unha imaxe clara e actual, sen establecer analoxías ou contrastes; pero si unha nova imaxe, a súa.